آهن و فولاد آلیاژی دو ماده ای هستند که به دلیل خواص منحصر به فردشان، به طور گسترده در زمینه مهندسی مورد استفاده قرار می گیرند. آهن، یک عنصر شیمیایی، معمولا به شکل خالص آن استفاده می شود، در حالی که فولاد آلیاژی یک نسخه اصلاح شده از آهن است که حاوی عناصر اضافی برای افزایش استحکام و تطبیق پذیری آن است. تفاوت اصلی بین آهن و فولاد آلیاژی در ترکیب و خواص مکانیکی آنها نهفته است. بیشتر بخوانید: 8 تفاوت آهن و فولاد آلیاژی
آهن با محتوای کم کربن آن نسبتا نرم و چکش خوار است و کار با آن را آسان می کند. دارای خواص مغناطیسی عالی و رسانایی الکتریکی بالا است که آن را برای استفاده در دستگاه های الکتریکی و ماشین آلات مناسب می کند. با این حال، آهن مستعد خوردگی است و کاربردهای آن را در محیط‌هایی که در معرض هوا یا قرار گرفتن در معرض آب هستند محدود می‌کند. از سوی دیگر، فولاد آلیاژی ترکیبی از آهن و عناصر دیگر مانند کروم، نیکل یا مولیبدن است. این عناصر اضافی ریزساختار فولاد را تغییر می دهند و در نتیجه استحکام، سختی و مقاومت در برابر خوردگی را بهبود می بخشند. فولاد آلیاژی را می توان برای کاربردهای خاص، مانند صنایع ساختمانی، خودروسازی و هوافضا، که در آن استحکام و مقاومت بالا در برابر سایش ضروری است، طراحی کرد.
خواص جامع آهن و فولاد آلیاژی به عناصر خاص مورد استفاده در فرآیند آلیاژسازی بستگی دارد. به عنوان مثال، فولاد ضد زنگ، یک نوع رایج از فولاد آلیاژی، شامل کروم برای افزایش مقاومت آن در برابر اکسیداسیون و خوردگی است. افزودن نیکل چقرمگی را بهبود می بخشد و آن را برای کاربردهایی که در معرض دماهای شدید قرار می گیرند مناسب می کند. این تغییرات به فولاد آلیاژی برتری رقابتی نسبت به آهن از نظر تطبیق پذیری و سازگاری با محیط ها و صنایع مختلف می دهد.